« afo | Main | een goed milieu »

22 januari 2008

geheel door producten omringd

‘Ik ken de droefenis van copyrettes’, schreef Menno Wigman in Dit is mijn dag (2005). Het is een schrijnend gedicht – maar Wigman is niet tot de droeve bodem gegaan. Laat me u meenemen naar Marktplaats.nl.
‘Laptop armada 7400 laptop heeft 6 gig hardeschijf. Heeft nu een klein defect beeld is niet duidelijk meer. Een lampje brand niet als een externe beeldscherm sluit zie je wat meer.’
Heren politici, u bent toch op zoek naar wat er leeft onder de ‘gewone mensen’? Neem eens een kijkje op Marktplaats.nl. Daar leert u wat de gewone Nederlander bezighoudt. Daar ziet u hoe ze een bankje kochten toen het jong en schattig was, en een paar maanden later tot hun schrik met een loeder van een bankstel zaten opgescheept. ‘Supergrote en extra diepe bank model Fantasy. Plm een half jaar oud. Inclusief de vier grote sierkussens. Breedte van de bank is 2.5 meter en diepte is 1.30 meter. Kortom: een geweldige lounge bank. Bank bestaat uit 2 gedeeltes die aan elkaar gekoppeld zijn. Kan anders geen huiskamer in.’
Wat deze mensen ooit bezield heeft om de bank aan te schaffen weten ze zelf ook niet meer. Ze weten alleen dat ze een half jaar lang alleen de huiskamer in konden via de tuindeuren.
Een tweede eigenschap van de gewone Nederlander: hij is niet in staat aan meer dan één bankstel tegelijk te denken. Als hij warm en rozig terugkomt van een dagje meubelboulevard, met in zijn binnenzak de kwitantie van de nieuwe bank die vrijdag bezorgd zal worden – dán pas ziet hij de oude trouwe leverkleurige driezitter die nog in zijn huiskamer hurkt.
Zoals je in de rouwadvertenties tussen de regels door kunt lezen dat de overledene er zelf een einde aan heeft gemaakt – ‘we hopen dat hij nu eindelijk de rust heeft gevonden enz… - zo pik je de bezitters van twee bankstellen er ook zo uit, op Marktplaats. ‘Wegens overcompleet’: alsof ze op een ochtend beneden kwam en zagen dat de skai hoekbank verdorie wéér gejongd had. ‘Wegens samenwonen’, want het eerste waar jonge geliefden aan denken is het wegwerken van de bedbankjes waarop zoveel eenzame tranen zijn geschreid. En dat zijn dan de lichte gevallen. Soms lees je een regelrechte noodkreet: ‘Zwart leren 3-zitsbank met beschadiging bovenop rugleuning van kattennageltjes. Verder nog prima in orde. Omdat vandaag onze nieuwe bank is binnengekomen, hebben we de bank buiten moeten zetten. Hij is gratis af te halen, maar wel snel, anders is er niets meer van over.’
En daarmee komen we op een volgende eigenschap van de gewone Nederlander: hij denkt dat er altijd wel iemand is die zijn oude rotzooi wil hebben. ‘Complete 2dehands PARACHUTE - Stratostar in rood en wit. Ouder model, te ouderwets om tegenwoordig nog mee te parachutespringen. Wordt regelmatig gebruikt als decoratiemateriaal. Is ook uitstekend geschikt om mee te vliegeren, een partytent van te maken of bijzondere kleding te fabriceren.’
Je ziet ze zitten op hun nappa bankstel, 20 vierkante meter felgekleurde parachutezijde op schoot. ‘Je kunt er bijvoorbeeld ook een schitterend tafelkleed van maken,’ zegt zij opgewekt. Hij knikt. Ja lieverd.
Of deze: ‘Aangeboden dubbele kipfilet zonder binnen haasje/ in dozen van 12 kg (2x6 kg) diepvries/ tht datum april 2008.’
Ergens in Nederland zit iemand op hete kolen, of om precies te zijn: op een gigantische partij ingevroren kipfilet die hij binnen nu en april 2008 kwijt moet.
Ik ben geen sentimenteel mens. Toch zal ik de komende twee maanden vaak aan deze Nederlander moeten denken: ‘Zou hij die kipfilet al verkocht hebben?’
Een andere Nederlandse dichter, F. Starik, schreef de sublieme regels: ‘Hier zit ik in mijn afgeleefde keuken/ geheel door producten omringd/ Ik moest maar gewoon zeggen wat ik zag./ De doorgezaagde tafel, die anders niet zou passen.’
En dat dan vermenigvuldigd met een paar miljoen: dat zijn wij.

jaeggi om 22 januari 2008 11:22